Οι τένοντες είναι ανατομικά στοιχεία, κινητά, σε σχήμα ταινίας που συνδέουν τους μύες με τα οστά. Πρακτικά βοηθούν τους μύες να κινήσουν τα οστά. Η τενοντίτιδα είναι η φλεγμονή ενός τένοντα. Εκδηλώνεται με πόνο και τοπικά φλεγμονή της άρθρωσης. Η ωμοπλάτη παρουσιάζει δύο τύπους τενοντίτιδων: 1) Την τενοντίτιδα του δικέφαλου βραχιονίου 2) Την τενοντίτιδα του πετάλου των στροφέων. Η πρώτη παρουσιάζεται με πόνο μπροστά στον ώμο ή και λίγο πιο πλάγια, αντανακλά πόνο στο πρόσθιο μέρος του βραχίονα και στον αγκώνα. Ο πόνος εκδηλώνεται όταν το βραχιόνιο υψώνεται πάνω από το κεφάλι, την στιγμή που μπαίνει σε λειτουργία ο δικέφαλος βραχιόνιος μυς, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να επιταχύνει ή να επιβραδύνει την κίνηση του βραχιονίου οστού πάνω από το κεφάλι, όταν π.χ. παίζει κάποιος τέννις ή πετά ένα αντικείμενο. Στην τενοντίτιδα του πετάλου των στροφέων ο πόνος παρουσιάζεται στη γωνία του ώμου και στην έξω επιφάνεια του βραχίονος. Ο πόνος επιδεινώνεται όταν σηκώνεται ο βραχίονας, κατά την κίνηση να πετάξει ο ασθενής κάτι, ή να σπρώξει ή να εκτείνει τον βραχίονα πέραν του επιπέδου του ώμου, καθώς επίσης όταν κοιμάται ακουμπισμένος από αυτή την πλευρά. Το πέταλο των στροφέων είναι μια ομάδα 4 μυών που συγκρατούν το βραχιόνιο σε επαφή με την ωμοπλάτη και του δίνουν τη δυνατότητα να περιστρέφεται και να σηκώνεται. Με τα χρόνια και την υπερβολική χρήση το πέταλο των στροφέων μπορεί να παρουσιάσει συμπτώματα φλεγμονής και αυτό το σύνδρομο ονομάζεται «σύνδρομο υπακρωμιακής προστριβής», ακριβώς γιατί το πέταλο των στροφέων σπρώχνεται από την βραχιόνια κεφαλή και ακουμπά κάτω από το ακρώμιο. Ασθένειες όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, αλλά και αθλήματα και επαγγέλματα που θέλουν την υπερέκταση του βραχίονα προς ρα πάνω, είναι αιτίες φλεγμονής και προστριβής. Η διάγνωση τίθεται από τον Ορθοπαιδικό ιατρό ύστερα από κλινική εξέταση, ακτινογραφίες ή και μαγνητική τομογραφία. Η θεραπεία απαιτεί ανάπαυση, αντιφλεγμονώδη φάρμακα, τοπική έγχυση PRP και φυσικοθεραπεία. Η χρήση κορτιζόνης έχει εγκαταληφθεί λόγω του ότι αξασθενεί τον τένοντα, ο οποίος στην συνέχεια μπορεί εύκολα να ραγεί. Σε περιπτώσεις που η συντηρητική αντιμετώπιση αποτύχει, η θεραπεία ολοκληρώνεται αρθροσκοπικά με ακρωμιοπλαστική και συρραφή στο σημείο της βλάβης. Σε αυτή την περίπτωση η μετεγχειρητική αποκατάσταση εξαρτάται από την βλάβη και το υπόβαθρο των ιστών και εναπόκειται στην κρίση του θεράποντος.