Πρόκειται για επώδυνη πάθηση, κυρίως των αθλούμενων, που οφείλεται σε πολλαπλούς μικροτραυματισμούς, οι οποίοι οδηγούν σε χρόνια φλεγμονή στο σημείο κατάφυσης - έκφυσης των τενόντων του ορθού κοιλιακού και των προσαγωγών του κάτω άκρου, ακριβώς στο ηβικό οστούν της λεκάνης. Η λειτουργική υπερφόρτωση ή οι επαναλαμβανόμενοι μικροτραυματισμοί οφείλονται σε δυνάμεις στροφικές και ελκτικές που εφαρμόζονται στους τένοντες αυτούς, σε συνδυασμό με την εφαρμογή της δύναμης που προκαλεί το βάρος του σώματος του αθλητού, αλλά και ή δύναμη από τη βίαιη πρόσκρουση του σώματος στο έδαφος. Το ηβικό οστούν είναι το κέντρο όπου συντρέχουν σημαντικές δυνάμεις από ψηλά (μέσω του ορθού κοιλιακού μυός), αλλά και από χαμηλά (μέσω των προσαγωγών). Όλες αυτές οι δυνάμεις δρουν σε μία σχετικά μικρή επιφάνεια του ηβικού οστού, με αποτέλεσμα τη λειτουργική υπερφόρτωση.
Έτσι αθλητές, κυρίως επαγγελματίες, που καταπονούν κυρίως τα κάτω άκρα, όπως ποδοσφαιριστές, αγώνων ταχύτητας, τένις, ράγκμπι, ξιφασκίας, ιππείς και κυρίως άρρενες, είναι «υποψήφιοι» να παρουσιάσουν αυτό το σύνδρομο. Φυσικά οι πλέον ευάλωτοι είναι οι πρώτοι, γιατί οι δυνάμεις που απαιτούνται για να κλωτσήσουν τη μπάλα, να ελιχθούν, ή να αλλάξουν απότομα κατεύθυνση είναι ιδιαίτερα επιβαρυντικές. Μια άλλη ξεχωριστή κατηγορία, αποτελούν οι εγκυμονούσες γυναίκες, για προφανείς λόγους.
Ανατομικοί επιβαρυντικοί παράγοντες συχνά προϋπάρχουν, μεταξύ των οποίων είναι η λόρδωση, προβλήματα ορθής στάσης του σώματος, ανισοσκελίες, συγγενείς παθήσεις της λεκάνης κλπ. Άλλοι παράγοντες είναι μια αλλαγή στο τρόπο προπόνησης, λανθασμένη επιλογή παπουτσιών, αλλαγή του τύπου του εδάφους που προπονείται ή καλείται να αθληθεί ο αθλητής.
Οι τένοντες των δύο αυτών μυϊκών ομάδων, ορθού κοιλιακού και προσαγωγών, είναι ανταγωνιστές μεταξύ τους, με αποτέλεσμα μια βλάβη ενός εκ των δύο, έστω και μικρή, μπορεί να δώσει το έναυσμα της πάθησης αυτής. Η βλάβη συχνά οφείλεται και σε υπερβολική μυϊκή ανάπτυξη άλλων μυϊκών ομάδων του ισχίου και του γόνατος, κυρίως στους ποδοσφαιριστές, που καθιστούν μη φυσιολογική και πλαστική τη κίνηση κατά το τρέξιμο και το σουτ. Αυτό οδηγεί τους τένοντες του ορθού κοιλιακού και των προσαγωγών, σε μια μη φυσιολογική λειτουργία και αποτέλεσμα τελικό είναι παθητική ανεπάρκεια αυτών.
Το σύνδρομο συχνά υποεκτιμάται, κυρίως στην αρχή του, γιατί τα συμπτώματα δεν είναι σοβαρά, μάλλον θα έλεγα ότι είναι ελαφρά και αφορούν ενόχληση ή ελαφρύ πόνο στη βουβωνική χώρα ή στο ηβικό οστούν. Συχνά αντανακλούν στην έσω επιφάνεια του μηρού ή στη κοιλιακή χώρα χαμηλά, αλλά και στο περίνεο. Στην αρχή παύουν με το πέρας της δραστηριότητας. Η κατάσταση αλλάζει όταν το σύνδρομο χρονίσει και η αθλητική δραστηριότητα είναι αδύνατον να συνεχιστεί από τους δυνατούς πλέον πόνους, οι οποίοι υπάρχουν και κατά τη διάρκεια της απλής βάδισης.
Είναι επομένως πολύ σημαντικό, μόλις νιώσει ο αθλητής τις πρώτες ενοχλήσεις ν’ απευθυνθεί στον Ορθοπαιδικό, να σταματήσει πλήρως τη δραστηριότητά του για εύλογο χρονικό διάστημα και να λάβει τις κατάλληλες θεραπείες με τοπικές εγχύσεις αίματος πλούσιου σε αιμοπετάλια (PRP – βλέπε σχετική ενότητα στο site), καθώς και σαφείς οδηγίες για ασκήσεις εξειδικευμένες, που θα τον οδηγήσουν στη πλήρη ίαση. Σπάνια, σε περιπτώσεις ανθεκτικές στην θεραπεία, το σύνδρομο αντιμετωπίζεται χειρουργικά.