Μια πάθηση ήδη γνωστή από το 1800 που θεωρούνταν μια φλεγμονώδης πάθηση των μυών, στη συνέχεια αποδόθηκε σε ψυχολογικούς παράγοντες και μόλις το 1978 αναγνωρίστηκε ως μια πραγματική ασθένεια.
Και όντως είναι μια ρευματική πάθηση που αφορά όλους τους μυς του σώματος και προκαλεί αύξηση της τάσης αυτών, με τελικό αποτέλεσμα το χρόνιο πόνο.
Μπορεί να αφορά σε ορισμένες περιπτώσεις συγκεκριμένους μυς όπως στον αυχένα, τις πλάτες, τη σπονδυλική στήλη ή τις γάμπες, αλλά τις περισσότερες φορές είναι διάχυτη σε όλο το σώμα. Η μεγάλη και μόνιμη τάση των μυών, εκτός από πόνο και δυσκαμψία, οδηγεί σε πλήρη εξάντληση αυτών. Έτσι ο ασθενής αισθάνεται έντονο πόνο, μείωση της κινητικότητας των αρθρώσεών του, πρήξιμο αυτών, αίσθημα έντονης κόπωσης και μεγάλης κούρασης και δε μπορεί να φέρει εις πέρας ακόμη και εύκολες εργασίες. Έτσι ο ασθενής κοιμάται πολύ επιφανειακά, ξυπνά πολλές φορές τη νύχτα και το πρωί αισθάνεται πιο κουρασμένος απ ότι όταν έπεσε για ύπνο.
Η πάθηση αφορά το 2-4% του πληθυσμού, εκ των οποίων 8-10% τις γυναίκες. Στη πάθηση αυτή φαίνεται ότι παίζει ρόλο μια βλάβη σε επίπεδο νευροδιαβιβαστών, αλλά υπάρχει σχεδόν πάντα και κάποιος αιτιολογικός παράγοντας, όπως ένα τραύμα σωματικό ή ψυχικό, ένα εμπύρετο ιογενές, ένα χειρουργείο κ.λ.π.
Η θεραπεία γίνεται με χορήγηση μυοχαλαρωτικών, αντικαταθλιπτικών, αντιεπιληπτικών, αλλά και φυσικοθεραπεία με μαλάξεις και biofeedback.